¡¡¡Ola companyers!!! hue somos en Sobrepuerto, en a redolada d´o Alto Galligo, en a provincia de Uesca. En Sobrepuerto bi ha una replega de chicotz lugars, quasi totz albandonaus. Hue, no i vive chent soque en bells poquetz. I viviban de l´agricultura y d´o ganau. Yera una economía de subsistencia. Ye por ixo que, quan empecipioron a ubrir interpresas, mas que mas en Samianigo, poquet a poquet, a chent estió cambiando a suya forma de vida. Os tiempos cambioron y a chent eslechió antes, treballar en as nuevas interpresas, que continar fainando as tierras u estar pastors. Cal parar cuenta de que alavez as condicions yeran prou, prou embolicadas.
Me suposo que totz, u quasi totz, conoixetz ista redolada u a lo menos l´hetz sentiu bella vegada. Mas que mas porque bi ha un libro que fació conoixiu o lugar de Ainielle. O libro ye "A plevia amarilla" deJulio Llamazares. Nos raconta como o suyo protagonista, Andrés, se queda solenco en Ainielle, mientres veye como va morindo. Marchan totz os suyos vecins y a suya muller, Sabina, muere trachicament en o molín. A la fin, no le queda atra companyía que o suyo can. Ye una falordieta de muita tristura, pero de vez fa a saber qué goi leyer-la. Y encara que puet estar que ploretz una mica si leyetz o libro, no tos ne faigatz, fetz-lo.
TIPO DE CURSA: CIRCULAR
DISTANCIA: 20 KMS.
DESNIVEL+: 500-600 METROS
DIFICULTAT: MEYA-BAIXA
DURACIÓN: DE 5 A 6 HORAS
¡Y enta debant!, que agora imos con a cursa. Pasau Samianigo, pillamos a N-260 dirección Biescas y a siet u ueito kilometros, a man dreita, bi ha una carretera que leva ta Oliván. Hue s´en vienen con yo Tito, Raúl, o "Pato" y o suyo can "Lucas". En imos buena clica, hahahaha.
A cursa de hue no tien perda, bi ha un fascal de sinyals. Pa empecipiar, imos a ir-ie por un sendero local y dimpués en Bergusa pillaremos a PR-HU-3. A tornada será en primerías, por a mesma PR-HU-3 dica pillar a pista que baixa de Otal ta Oliván.
A las 9,00 horas aparcamos l´auto en a placeta que i hai en a ilesia. Puyamos as escaleras d´a ilesia, continamos a dreita y pillamos a primer carrera t´a ezquierda que nos leva dica o cobalto d´o lugar.
Dende astí, dimpués de pasar una cleta, cruzamos un prau dica trobar-nos con iste monolito. Ye en honor d´un montanyer d´a redolada. Iste ye o punto
d´empecipie d´a cursa de hue.
En os primers metros, empecipiamos con una costera muit suau. Chino chano puyamos y a boira preta que tenebanos en Oliván queda por debaixo. Una polida imachen.
Lo mesmo cruzamos un bosque de pins u de caixicos que somos rodiaus de buixos y allagas. O camin puya y baixa, chira t´a dreita y t´a ezquierda, mesmo cal blincar uns arrigachuelos que cruzan o camin
Asinas ye ista primer parte d´a cursa dica arribar en Bergusa. Os míos amigos no conoixeban ista redolada y les ye fendo muito goi. Yo ya la heba feito y a verdat ye que ye estando bien maha.
Encara o camín nos baixa dica o cobaixo d´a clamor, chunto a o río. Como deciba antes a cursa ye prou sinyalizada ¡¡Mira-te que peirón más maho!!
Encara cal pasar un bosque de pins bien alteros y unas casetas de pastors. Iste hibierno no ha feito guaire fredor y encara pastan as vacas por aquí...buenas buenyas, sí sinyor.
¡¡Hahahahaha!! Y entre pins y buenyas, plegamos en Bergusa.
En Bergusa trobamos iste sinyal que no pas ofreix garra dubda de dó venimos y ta dó imos. Si hetz parau cuenta, dica aquí os sinyals yeran verdes y blancos. Pos bien, dende Bergusa seguimos a PR-HU-3 dica Ainielle. Agora os sinyals son amarillos y blancos.
Qué tristura de lugar...... bufff, nomás que as paretz más fuertes continan en piet. Han cayiu totz os tellaus. As casas son plenas de hiedras, d´arbols y de recias radices que ubren o suelo y creban as paretz.
En o bell medio d´o lugar, bi ha una carrera que pareix que ye a prencipal. Si continamos por ella, plegaremos en a ilesia y en bellas casas que resisten millor o paso d´o tiempo. Bi´n ha una en o cobalto d´o lugar que estoi que se fa servir pa cubillar-se d´a plevida u pa dormir si cal.
¡¡Mira-te que sol pa almorzar!! Holio qué fambre, ¡¡como os chesos en o sieglo XVI!! Si pillara Lupercio iste entropan y ista bota....mai mía,¡¡¡hahahahahahaha!!! Nos minchamos a escape a longaniza y as tortiellas. Ixo si, bien remullau tot con aduya d´a bota.
¡Hala!, con a tripera a rebutir ta Ainielle. Luego plegamos les digo a istos, ¡¡hahaha!! a ista marcha nos mancan de seguras dos horetas. Le femos una zaguera gollada. M´en voi con a sensación de que Bergusa yera un lugar acullidor.
En Bergusa tamién m´he feito alcordanza de Andrés, o protagonista de A Plevia Amarilla, imachinando a suya vida fa sisanta u setanta anyos..... Encara que millor charro unas parolas d´isto en Ainielle.
Salimos de Bergusa, como deciba antes seguindo a PR-HU-3. Agora tot ye indicadu con sinyals de fusta.
A monico a monico o camin se mete costerudo. O paisache sigue estando repoliu mesmo millor. Luego amaneixen os muros d´as faixetas que se feban pa cautivar os cereals y iste chiquet pochanco.
Y a escape plegamos en iste cruce de camins. Cal fer-se alcordanza d´ell, pos de tornada iremos t´a ezquierda.
No ye una buena foto, pero ixe mont ye Oturia. En a suya cara sud, ye Santa Orosia, con as suyas ermitas. Ixa la feremos tamién, asinas que no´n digo brenca más.
Más costera, ¡¡hala!!, hehehe, no tos ne faigatz, paso a paso. Agora o camín chira una mica t´a ezquierda pa dentrar en a clamor de Ainielle. ¿Lo veyetz? ¡¡Imos-ie!!
Y istas piedras, no sé que sentiu tienen, pero le foi una foto, ye curioso.
Tot o día asperando-me, que soi fendo as fotos. Hehehehe, dica Lucas ye cansau d´asperar-me. No veigas qué corridas se fote Lucas, con o cul recio que tiene, puya que pa qué. Qué maho ye. ¡¡Ah, sincusatz!! y os míos amigos tamién.
Travesamos o río y aquí ya se veye Ainielle, ya i somos. He feito una mica o fato con ista foto, a yo me fa goi, hehehe.
He feito una chiqueta replega de datos de Ainielle (puet estar que bi haiga bell error, sincusatz) Ye a 1.355 metros de altitut, o zaguer habitant emigró en 1961. En os anyos 50 teneba uns 50-60 habitants. Bi heba 11 casas y a d´o mayestro. Os nombres d´as casas yeran, Ambrosio, Bayona, Bergua, o Botero, Escartino, Franco, Juan, Juan Antonio, Pardo, o Rufo y Usieto. Pa as presonas que no lo sepan, sigan de Aragón u no, en Aragón, mas que mas en o pre-Pirineu y en o Pirineu, yera y ye costumbre meter un nombre a cada casa. Por un regular, se clamaba a cada casa u por a profesión u por o nombre u apelliu d´o cabeza de familia. As fiestas yeran o 12 de Octubre y a ilesia, que ye romanica, ye dedicada a San Chuan Evanchelista. Como deciba en empecipiar a dentrada, ye conoixiu mas que mas por o libro A Plevia Amarilla. Mesmo o recorriu de hue, ye clamau a senda amarilla.
Ainielle comunica enta o sud por o camín que hemos feito y enta o norte con Otal si continamos ixe mesmo camin.
Os primers días d´agüerro, una asociación puya con os descendients de Ainielle pa remerar a totz os que allí vivioron. Qualsiquier presona puet ir-ie.
Y ahora pos... ¡¡nos n´imos ta Ainielle!!
A primera imachen ye desoladora. Ye cubierto de brancas d´arbols y de hiedras. Ye decir, ye baixo as brozas. Puet estar que a perspectiva dende alto no siga a millor pa fer-te una ideya d´o lugar.
Bells metros enta debant ye a dentrada a Ainielle. Dende aquí s´alufra a ilesia, chunto a una casa gran y a plaza d´o lugar con una fuent que agora ye ixuta. Pero estoi que quan estié en Ainielle fa dos anyos, en a fuen bi heba una mica
d´augua.
A ilesia conserva nomás que as paretz. Y me suposo que gracias a os vecins que l´habrán iu apanyando. Como en Oliván, o cementerio ye chunto a l´ilesia. Ye unatro eixemplo mas d´as ilesias romanicas d´o Serrablo
En o interior conserva tamién l´altar, a pila bautismal y mesmo a pila an te remullas a man quan dentras en cualsiquier ilesia. Ye bien escoscada y sin brozas y en l´altar gosa haber bellas flors u velas. Ixo si garra modorro las ha crebadas.
Ista ye a plaza que deciba antes y pareix que a carrera principal. Como en Bergusa os arbols y as hiedras han rematau con tot. Recorremos Ainielle y dentramos an podemos. Ye embolicau, nomás a vechetación s´ha minchau o lugar, pa yo ye o tiempo. O tiempo ye qui se l´ha minchau y qui l´ha muerto.
Pero lo millor conservau de Ainielle ye o suyo molín. Cal baixar dica o río, ye bien indicau, en bells diez menutos i somos.
Y serás pensando... ¿y a ón ye l´augua? ¿y o río? Hahahaha, pues mira-te qué feban. O río ye debaixo d´o molino, pero no yera a suya augua la que lo feba funcionar. Almagazenaban l´augua d´o deschelo en una faixa que ye dencima y ixa augua dentraba por un forau que en a foto no se veye.
Y con a fuerza d´ixa augua moveban as piedras d´o molín. Ye decir, que o río se feba servir pa chitar
l´augua que dentraba dende a faixa.
Iste ye o interior, ye a saber qué repoliu. Aspero que iste puesto remane muitos anyos. Y o molín data de 1763, en a piedra dencima d´a puerta lo mete.
¡¡Holio mocet!!, as 14,00 y sin chentar. Pos mira qué puesto mas pincho hemos trobau. Rematamos con tot lo que resta en a pocha, con a virolla y con o vin. Y porque no bi ha brenca cosa mas.
Salindo de Bergusa he dito que bi heba unas paretz que refirmaban as faixetas. Mira-te ista foto, aquí se veyen bien. Y cómo aproveitaban o mont, la una dencima de l´atra.
A la fin, nos n´imos d´Ainielle quasi a las 15.00. horas. Quan puyabanos, tos he dito de fer-tos alcordanza d´un cruce de camins an caleba chirar t´a ezquierda. Pues baixamos dica astí y chiramos. La meto unatra vegada. En iste punto, si queretz podetz ir-ie por an hemos veniu, Cadaún que faiga lo que le pete.
Ista baixadeta ye una mica costeruda pero no ye guaire embolicada. Nomás cal ir-ie con cudiau. Se fa bien, bi ha buena huembra y en días de sol como hue s´agradeixe.
Pasaus bells 20 menutos nos trobamos con a pista que baixa de Otal y que nos ne levará enta Oliván. En iste punto se puet aparcar o auto. Como veyes en ista cursa bi ha muitas variants. Si quiers dentrar con l´auto, ye recomendable pedir permiso en o concello de Biescas. Encara que tamién puets dentrar-ie sin pedir-lo. Pero te chugas que te metan una pinyora os guardas forestals.
Y no manca soque seguir a pista dica Oliván. En una horeta alto u baixo i arribamos. Agora imos
Cruzaremos iste río y poco dimpués veyeremos un camín t´a dreita que nos levaría dica Bergusa y mas enta debant una pista t´a ezquierda que puya dica Susín.
Talment haigatz sentiu charrar bella vegada de Angelines Villacampa, conoixida como "A Sinyora de Susín". Ella facié posible que o suyo lugar siga como ye actualment y que podamos ir-ie y veyer-lo. Hue ye tarde y no tenemos tiempo de ir-ie pero puet-estar que unatro día faigamos atra cursa que pase por Susín. Estoi que mereixe una visita. La verdat que ye bien escoscau y bien bonico.
Y en un ratet plegamos en Oliván. Son casi as 17,00 y a verdat ye que somos prou cansos.
Ha estau un gran día y totz hemos desfrutau un fascal. Pa yo, un placer ensinyar-tos ista cursa en ista redolada tant olbidada, pero que manimenos, tien muito que amostrar-nos. No cal deixar-la morir, pues cal mantener vivo o suyo recuerdo. Como hetz visto, ye plena de puestos y lugars con encanto. De seguras que i tornaremos atra vegada. Mancan muitos puestos por veyer.
TIPO DE CURSA: CIRCULAR
DISTANCIA: 20 KMS.
DESNIVEL+: 500-600 METROS
DIFICULTAT: MEYA-BAIXA
DURACIÓN: DE 5 A 6 HORAS
¡Y enta debant!, que agora imos con a cursa. Pasau Samianigo, pillamos a N-260 dirección Biescas y a siet u ueito kilometros, a man dreita, bi ha una carretera que leva ta Oliván. Hue s´en vienen con yo Tito, Raúl, o "Pato" y o suyo can "Lucas". En imos buena clica, hahahaha.
A cursa de hue no tien perda, bi ha un fascal de sinyals. Pa empecipiar, imos a ir-ie por un sendero local y dimpués en Bergusa pillaremos a PR-HU-3. A tornada será en primerías, por a mesma PR-HU-3 dica pillar a pista que baixa de Otal ta Oliván.
A las 9,00 horas aparcamos l´auto en a placeta que i hai en a ilesia. Puyamos as escaleras d´a ilesia, continamos a dreita y pillamos a primer carrera t´a ezquierda que nos leva dica o cobalto d´o lugar.
Dende astí, dimpués de pasar una cleta, cruzamos un prau dica trobar-nos con iste monolito. Ye en honor d´un montanyer d´a redolada. Iste ye o punto
d´empecipie d´a cursa de hue.
En os primers metros, empecipiamos con una costera muit suau. Chino chano puyamos y a boira preta que tenebanos en Oliván queda por debaixo. Una polida imachen.
Lo mesmo cruzamos un bosque de pins u de caixicos que somos rodiaus de buixos y allagas. O camin puya y baixa, chira t´a dreita y t´a ezquierda, mesmo cal blincar uns arrigachuelos que cruzan o camin
Asinas ye ista primer parte d´a cursa dica arribar en Bergusa. Os míos amigos no conoixeban ista redolada y les ye fendo muito goi. Yo ya la heba feito y a verdat ye que ye estando bien maha.
Encara o camín nos baixa dica o cobaixo d´a clamor, chunto a o río. Como deciba antes a cursa ye prou sinyalizada ¡¡Mira-te que peirón más maho!!
Encara cal pasar un bosque de pins bien alteros y unas casetas de pastors. Iste hibierno no ha feito guaire fredor y encara pastan as vacas por aquí...buenas buenyas, sí sinyor.
¡¡Hahahahaha!! Y entre pins y buenyas, plegamos en Bergusa.
En Bergusa trobamos iste sinyal que no pas ofreix garra dubda de dó venimos y ta dó imos. Si hetz parau cuenta, dica aquí os sinyals yeran verdes y blancos. Pos bien, dende Bergusa seguimos a PR-HU-3 dica Ainielle. Agora os sinyals son amarillos y blancos.
Qué tristura de lugar...... bufff, nomás que as paretz más fuertes continan en piet. Han cayiu totz os tellaus. As casas son plenas de hiedras, d´arbols y de recias radices que ubren o suelo y creban as paretz.
En o bell medio d´o lugar, bi ha una carrera que pareix que ye a prencipal. Si continamos por ella, plegaremos en a ilesia y en bellas casas que resisten millor o paso d´o tiempo. Bi´n ha una en o cobalto d´o lugar que estoi que se fa servir pa cubillar-se d´a plevida u pa dormir si cal.
¡¡Mira-te que sol pa almorzar!! Holio qué fambre, ¡¡como os chesos en o sieglo XVI!! Si pillara Lupercio iste entropan y ista bota....mai mía,¡¡¡hahahahahahaha!!! Nos minchamos a escape a longaniza y as tortiellas. Ixo si, bien remullau tot con aduya d´a bota.
¡Hala!, con a tripera a rebutir ta Ainielle. Luego plegamos les digo a istos, ¡¡hahaha!! a ista marcha nos mancan de seguras dos horetas. Le femos una zaguera gollada. M´en voi con a sensación de que Bergusa yera un lugar acullidor.
En Bergusa tamién m´he feito alcordanza de Andrés, o protagonista de A Plevia Amarilla, imachinando a suya vida fa sisanta u setanta anyos..... Encara que millor charro unas parolas d´isto en Ainielle.
Salimos de Bergusa, como deciba antes seguindo a PR-HU-3. Agora tot ye indicadu con sinyals de fusta.
A monico a monico o camin se mete costerudo. O paisache sigue estando repoliu mesmo millor. Luego amaneixen os muros d´as faixetas que se feban pa cautivar os cereals y iste chiquet pochanco.
Y a escape plegamos en iste cruce de camins. Cal fer-se alcordanza d´ell, pos de tornada iremos t´a ezquierda.
No ye una buena foto, pero ixe mont ye Oturia. En a suya cara sud, ye Santa Orosia, con as suyas ermitas. Ixa la feremos tamién, asinas que no´n digo brenca más.
Más costera, ¡¡hala!!, hehehe, no tos ne faigatz, paso a paso. Agora o camín chira una mica t´a ezquierda pa dentrar en a clamor de Ainielle. ¿Lo veyetz? ¡¡Imos-ie!!
Y istas piedras, no sé que sentiu tienen, pero le foi una foto, ye curioso.
Tot o día asperando-me, que soi fendo as fotos. Hehehehe, dica Lucas ye cansau d´asperar-me. No veigas qué corridas se fote Lucas, con o cul recio que tiene, puya que pa qué. Qué maho ye. ¡¡Ah, sincusatz!! y os míos amigos tamién.
Dende aquí ya s´alufra Ainielle t´a dreita pero ells, no lo sabeban, hehehe. No les dicié brenca pa fer-les sufrir.
Pato y Lucas en o fundo a tot meter.
Travesamos o río y aquí ya se veye Ainielle, ya i somos. He feito una mica o fato con ista foto, a yo me fa goi, hehehe.
He feito una chiqueta replega de datos de Ainielle (puet estar que bi haiga bell error, sincusatz) Ye a 1.355 metros de altitut, o zaguer habitant emigró en 1961. En os anyos 50 teneba uns 50-60 habitants. Bi heba 11 casas y a d´o mayestro. Os nombres d´as casas yeran, Ambrosio, Bayona, Bergua, o Botero, Escartino, Franco, Juan, Juan Antonio, Pardo, o Rufo y Usieto. Pa as presonas que no lo sepan, sigan de Aragón u no, en Aragón, mas que mas en o pre-Pirineu y en o Pirineu, yera y ye costumbre meter un nombre a cada casa. Por un regular, se clamaba a cada casa u por a profesión u por o nombre u apelliu d´o cabeza de familia. As fiestas yeran o 12 de Octubre y a ilesia, que ye romanica, ye dedicada a San Chuan Evanchelista. Como deciba en empecipiar a dentrada, ye conoixiu mas que mas por o libro A Plevia Amarilla. Mesmo o recorriu de hue, ye clamau a senda amarilla.
Ainielle comunica enta o sud por o camín que hemos feito y enta o norte con Otal si continamos ixe mesmo camin.
Os primers días d´agüerro, una asociación puya con os descendients de Ainielle pa remerar a totz os que allí vivioron. Qualsiquier presona puet ir-ie.
Y ahora pos... ¡¡nos n´imos ta Ainielle!!
A primera imachen ye desoladora. Ye cubierto de brancas d´arbols y de hiedras. Ye decir, ye baixo as brozas. Puet estar que a perspectiva dende alto no siga a millor pa fer-te una ideya d´o lugar.
Bells metros enta debant ye a dentrada a Ainielle. Dende aquí s´alufra a ilesia, chunto a una casa gran y a plaza d´o lugar con una fuent que agora ye ixuta. Pero estoi que quan estié en Ainielle fa dos anyos, en a fuen bi heba una mica
d´augua.
A ilesia conserva nomás que as paretz. Y me suposo que gracias a os vecins que l´habrán iu apanyando. Como en Oliván, o cementerio ye chunto a l´ilesia. Ye unatro eixemplo mas d´as ilesias romanicas d´o Serrablo
En o interior conserva tamién l´altar, a pila bautismal y mesmo a pila an te remullas a man quan dentras en cualsiquier ilesia. Ye bien escoscada y sin brozas y en l´altar gosa haber bellas flors u velas. Ixo si garra modorro las ha crebadas.
Ista ye a plaza que deciba antes y pareix que a carrera principal. Como en Bergusa os arbols y as hiedras han rematau con tot. Recorremos Ainielle y dentramos an podemos. Ye embolicau, nomás a vechetación s´ha minchau o lugar, pa yo ye o tiempo. O tiempo ye qui se l´ha minchau y qui l´ha muerto.
Pero lo millor conservau de Ainielle ye o suyo molín. Cal baixar dica o río, ye bien indicau, en bells diez menutos i somos.
Y serás pensando... ¿y a ón ye l´augua? ¿y o río? Hahahaha, pues mira-te qué feban. O río ye debaixo d´o molino, pero no yera a suya augua la que lo feba funcionar. Almagazenaban l´augua d´o deschelo en una faixa que ye dencima y ixa augua dentraba por un forau que en a foto no se veye.
Y con a fuerza d´ixa augua moveban as piedras d´o molín. Ye decir, que o río se feba servir pa chitar
l´augua que dentraba dende a faixa.
Iste ye o interior, ye a saber qué repoliu. Aspero que iste puesto remane muitos anyos. Y o molín data de 1763, en a piedra dencima d´a puerta lo mete.
¡¡Holio mocet!!, as 14,00 y sin chentar. Pos mira qué puesto mas pincho hemos trobau. Rematamos con tot lo que resta en a pocha, con a virolla y con o vin. Y porque no bi ha brenca cosa mas.
Salindo de Bergusa he dito que bi heba unas paretz que refirmaban as faixetas. Mira-te ista foto, aquí se veyen bien. Y cómo aproveitaban o mont, la una dencima de l´atra.
A la fin, nos n´imos d´Ainielle quasi a las 15.00. horas. Quan puyabanos, tos he dito de fer-tos alcordanza d´un cruce de camins an caleba chirar t´a ezquierda. Pues baixamos dica astí y chiramos. La meto unatra vegada. En iste punto, si queretz podetz ir-ie por an hemos veniu, Cadaún que faiga lo que le pete.
Ista baixadeta ye una mica costeruda pero no ye guaire embolicada. Nomás cal ir-ie con cudiau. Se fa bien, bi ha buena huembra y en días de sol como hue s´agradeixe.
Pasaus bells 20 menutos nos trobamos con a pista que baixa de Otal y que nos ne levará enta Oliván. En iste punto se puet aparcar o auto. Como veyes en ista cursa bi ha muitas variants. Si quiers dentrar con l´auto, ye recomendable pedir permiso en o concello de Biescas. Encara que tamién puets dentrar-ie sin pedir-lo. Pero te chugas que te metan una pinyora os guardas forestals.
Y no manca soque seguir a pista dica Oliván. En una horeta alto u baixo i arribamos. Agora imos
por o fundo d´a clamor y rodiaus
d´arbols. Mas que mas de pins y caixicos. Cal mirar-se os cantos, pos bi´n ha beluns qui son repolius, con unas formas curiosas. Mira-te iste por eixemplo.
d´arbols. Mas que mas de pins y caixicos. Cal mirar-se os cantos, pos bi´n ha beluns qui son repolius, con unas formas curiosas. Mira-te iste por eixemplo.
Cruzaremos iste río y poco dimpués veyeremos un camín t´a dreita que nos levaría dica Bergusa y mas enta debant una pista t´a ezquierda que puya dica Susín.
Talment haigatz sentiu charrar bella vegada de Angelines Villacampa, conoixida como "A Sinyora de Susín". Ella facié posible que o suyo lugar siga como ye actualment y que podamos ir-ie y veyer-lo. Hue ye tarde y no tenemos tiempo de ir-ie pero puet-estar que unatro día faigamos atra cursa que pase por Susín. Estoi que mereixe una visita. La verdat que ye bien escoscau y bien bonico.
Y en un ratet plegamos en Oliván. Son casi as 17,00 y a verdat ye que somos prou cansos.
Ha estau un gran día y totz hemos desfrutau un fascal. Pa yo, un placer ensinyar-tos ista cursa en ista redolada tant olbidada, pero que manimenos, tien muito que amostrar-nos. No cal deixar-la morir, pues cal mantener vivo o suyo recuerdo. Como hetz visto, ye plena de puestos y lugars con encanto. De seguras que i tornaremos atra vegada. Mancan muitos puestos por veyer.
Pa rematar, tos meto un vinclo d´un documental de TVE de fa bells anyos. "Ainielle tien memoria" se clama, www.rtve.es/alacarta/videos/cronicas/cronicas-ainielle-tiene-memoria/221225/. Veyetz-lo, ye muit interesant.
Bueno, pos cosa más, yo aspero que tos haiga feito a saber qué goi. ¡Un beset y nos veyemos por astí!